Er zijn dagen waarop je denkt: alles is routine.
Zelfde rondje, zelfde alarmen, zelfde papieren.
En dan loopt er ineens een student naast je. Vol vragen. Vol ideeën.
Waarom doen we dit eigenlijk zo?
Kan dat niet handiger?
Mag ik dat ook eens proberen?
In het begin moet ik altijd even schakelen. Mijn tempo omlaag, mijn uitlegmodus aan. Maar eerlijk? Studenten houden me scherp. Ze laten me nadenken over waarom ik dingen doe zoals ik ze doe. En soms laten ze me zelfs betere manieren zien.
Ze herinneren me eraan hoe spannend alles ooit voelde.
De eerste keer een infuus, de eerste keer zelfstandig rapporteren, de eerste keer een slecht nieuwsgesprek van dichtbij meemaken.
Ik hoop dat ik hen leer hoe belangrijk luisteren is. Geduld. Kleine stapjes. Maar ik weet ook dat zij mij iets leren.
Hoe je onbevangen kijkt. Hoe je blijft vragen. Hoe je niet vergeet dat elke patiënt meer is dan een kamer en een dossiernummer.
En misschien nog wel het belangrijkste: hoe je enthousiasme vasthoudt. Ook na jaren.
Ook als je moe bent.
Ook als de printer weer vastloopt.
Seraya (38) is verpleegkundige in een perifeer ziekenhuis. In haar persoonlijke en nuchtere columns deelt ze elke 2 weken momenten van ontroering, herkenning en humor uit het zorgleven.
