Je probeert neutraal te blijven als je dienst hebt op je verjaardag. Echt waar.
Je zegt tegen jezelf: het is gewoon een werkdag, niets bijzonders.
Maar stiekem hoop je tóch dat iemand het weet.
Dat er ergens een doos koekjes verschijnt, of een plagerige ballon boven je computer bungelt.

Ik had eens een collega die deed alsof ze het vergeten was.
Tot ik in de koffiekamer kwam en iedereen “lang zal ze leven” zong met een triangel en een plastic plant als cadeau.

De patiënten merkten het ook.
“Eindelijk eens iemand jong hier,” zei een meneer lachend, terwijl ik 38 kaarsjes uitblies — figuurlijk dan.
En weet je — dat zijn de dingen die blijven hangen. Niet de dossiers. Niet de vergaderingen. Maar de momenten waarop collega’s je even zien als mens, niet alleen als professional.

Dus ja, als ik hoor dat iemand jarig is, leg ik expres een muffige cake in de koffiekamer en zet ik een lelijke verjaardagsmuts op hun stoel.
Of ik plak 38 post-its op hun computer, gewoon omdat het kan.

Want feest is feest. Al is het maar vijf minuten tussen de visite en de medicatie.

Seraya (38) is verpleegkundige in een perifeer ziekenhuis. In haar persoonlijke en nuchtere columns deelt ze elke 2 weken momenten van ontroering, herkenning en humor uit het zorgleven.