Er is een punt in je carrière waarop je stopt met proberen om er leuk uit te zien op je werk. Voor mij kwam dat ergens rond het moment dat ik voor de derde keer met een koffievlek op m’n broek een reanimatie inrende.
Sindsdien weet ik: zorgschoenen zijn geen modekeuze. Ze zijn een overlevingsstrategie.
Je begint nog wel ambitieus, met sneakers die “best kunnen” of instappers die je op Instagram zag bij een influencer die ook in de zorg werkt. Maar na week drie weet je beter. Je hielen branden, je knieën janken en je denkt: wie heeft dit ooit als schoeisel goedgekeurd?
En dan… komt het moment waarop je ze aantrekt. De witte, praktische, spuuglelijke klompen-met-demping. Je kijkt ernaar alsof je je stijl verliest — maar je rug zegt: “Dank je wel.”
En ineens begrijp je waarom collega’s al jaren zweren bij hun persoonlijke model. “Deze draag ik al sinds 2008,” zegt de een. “Ik heb er zelfs een extra paar thuis voor de tuin,” de ander.
Zelf heb ik inmiddels een paar dat eruitziet alsof het drie levens achter de rug heeft, maar het zit als een pantoffel. De zool buigt precies mee waar ik buig. Ze weten waar ik loop. Soms denk ik dat ze zelfs weten wanneer ik moe ben.
Ze piepen een beetje, ja. En nee, ze zijn niet te combineren met een leuke broek. Maar ze brengen me veilig van ochtenddienst naar avonddienst — en dat is al heel wat.
Zorgschoenen zijn geen fashion statement. Ze zijn een knikje naar iedereen die weet hoe het voelt om aan het eind van je dienst even je voeten van de vloer te willen tillen — en ze daar voorlopig te willen laten.
En eerlijk is eerlijk: ik heb ze laatst stiekem gepoetst. Misschien hou ik toch een beetje van ze.
Seraya (38) is verpleegkundige in een perifeer ziekenhuis. In haar persoonlijke en nuchtere columns deelt ze elke 2 weken momenten van ontroering, herkenning en humor uit het zorgleven.
